Een ode aan de Liefde over de dood heen
Een spiegel valt en breekt in duizend stukken, een trouwring knelt en wordt na 40 jaar afgedaan…
600 km noordelijker in Aarhus Denemarken krijg ik het advies om mijn toekomstige man te visualiseren…
En dat alles vindt tegelijkertijd plaats…
In augustus 2017 werd er hard gewerkt door het Universum om mijn jeugdliefde en mij weer bij elkaar te krijgen.
Toen we een jaar of 16 waren werden we op elkaar verliefd tijdens de feestavond van de plaatselijke wielrenvereniging. We kletsten, dansten en hij bracht me naar huis…Het begin van een mooie tijd, kletsen achter het huis, me verschuilen in zijn sterke armen gehuld in een tweetjasje, lange gesprekken…althans ’s winters, want zomers moesten er wedstrijden gereden worden en veel getraind door Alex dan. Ach we waren jong en na een paar jaar wilde ik naar het buitenland, het begin van het einde…
45 jaar later
Hij, Alex, had problemen met de trouwring die begon te irriteren, zo’n twintig jaar na het overlijden van zijn vrouw, dus hij deed hem af en legde hem op tafel.
Hij lag op de bank en op dat moment viel een enorme spiegel (die er al twintig jaar hing) in duizenden stukjes op de grond. Hij voelde dat dit een teken was en dat hij iets moest gaan doen, beginnende met de spiegel op te ruimen en daarbij aan het denken over wat hij het liefst zou willen en dat was iemand aan zijn zijde… Maar wie, dat was niet zo moeilijk, hij wilde zijn jeugdliefde terug, dat was de laatste keer dat hij iets wilde proberen op liefdesgebied.
Achter zijn Ipad gezeten stuurde hij een mailtje (want de afgelopen jaren was hij regelmatig langs mijn huis gereden, ik was niet zo moeilijk te vinden op social media) met de tekst was: Koffie drinken? Eerlijk gezegd was ik ook al naar hem op zoek geweest, maar vond alleen een foto op internet van twee leuke jonge mannen, waarvan de een aardig op hem leek…
Op dat moment dat hij dat mailtje stuurde, was ik op een sportvakantie in Denemarken met een stel vriendinnen en we deden mee aan het EK Masters Atletiek. Daar ging ik kijken naar een speerwerpwedstrijd van Paul een sportvriend en zat samen met zijn vriendin op de tribune. Na de wedstrijd kwam hij naar ons toe en out of the blue zei hij, je kunt je toekomstige man gaan visualiseren, dat heb ik ook gedaan en kijk hier zit ze, wijzend naar de prachtige dame naast me…
Samen met mijn vriendinnen hadden we een huisje gehuurd en ’s avonds op mijn bed ging ik dus proberen of dat visualiseren ging werken. Nou dat valt niet mee, want hoe visualiseer je iemand… Moest hij knap zijn, gestudeerd hebben, rijk zijn, of stoer, nou wat mij betreft niet. Wat dan wel…, ik wilde een man die liefde kon ontvangen en die liefde kon geven.
We hebben later uitgerekend dat Alex zijn mailtje en mijn visualisatie op dezelfde dag zijn geweest.
Een paar dagen later, weer terug in Nederland, opende ik mijn mail, zag zijn berichtje en wist dat we weer bij elkaar zouden komen, voorgoed deze keer…
Mijn mailtje terug bevatte ondermeer, dat ik toen ik 18 was al wist, dat we elkaar terug zouden zien. Destijds had ik het gevoel dat dit afscheid nooit voor altijd zou zijn en dat we elkaar terug zouden zien in het bejaardentehuis, toen was 65 jaar oud en een bejaardentehuis heel normaal. Tijden veranderen…
Een paar dagen later belde Alex op met de woorden: U spreekt met het bejaardenhuis. Dezelfde stem, dezelfde humor en gelijk een gevoel van thuiskomen en wetende dat we nu voor altijd bij elkaar zouden blijven.
Alleen wist Alex niet of ik alleen was of nog getrouwd. Daar kwam hij aan en ik hoorde hem de trap opkomen, toen sloeg bij mij even de paniek toe, zou hij me nog wel leuk vinden en niet te dik? Op datzelfde moment hoorde ik een stem en ze zei: denk je dat ik al die moeite voor niets heb gedaan…
Een bosje bloemen en drie gebakjes bij zich, voor het geval er toch iemand in mijn leven zou zijn…
Na een romantische dag, ging hij weer terug naar zijn huis in Winterswijk en we wisten dat dit het begin was van een heel mooi leven.
Hij had me verteld over zijn kinderen, hun partners en de kleinkinderen en dat deed hij zo liefdevol, dat ik dacht, je bent zo’n mooi mens geworden, precies zoals ik altijd gevoeld heb.
Drie weken later ging mijn dochter in Italië trouwen en samen met mijn zoon hadden we een appartement gehuurd. Toen ik mijn kinderen vertelde dat ik mijn jeugdliefde weer was tegengekomen, wisten ze gelijk over wie het ging. Bij het opruimen kwam ik regelmatig het medaillon tegen wat Alex me destijds had gegeven en had dit dan aan de kinderen verteld.
Mijn dochter zei dat ik hem wel mee kon nemen naar hun bruiloft, maar dat vond ik nogal wat omdat ze hem nog niet ontmoet had en omdat ik samen met mijn zoon een appartement had gehuurd.
Daarna kwam zoonlief praten en zei dat ik hem mee moest nemen anders kreeg ik er later spijt van…
Het was een fantastische tijd, want op de bruiloft was ook mijn vriendin en haar man die Alex ook kenden van vroeger… Net als de rest van de familie hoefde hij bij niemand een introductie.
Wat hebben we genoten en dat is maar goed ook, want helaas mocht ons geluk niet zo erg lang duren. Wel ving ik het bruidsbouquet en Alex zei: laten we maar gelijk trouwen want alles staat er toch. Daar hebben we maar even anderhalf jaar mee gewacht en een prachtige dag mogen beleven!
Wil je meer weten over hoe het verder gaat en over hoe enorm veel er is gebeurd, zeker op het gebied van begeleiding van het universum (ons leven hangt van “toevalligheden” aan elkaar), neem dan deel aan onze besloten gemeenschap The Magic Part voor heel veel knuffels uit de hemel.