Er kwam een dame langs in de praktijk voor een massage. Direct zag ik dat er naast de massagetafel een een jongen met een bal stond. Ik vroeg aan haar: “Ik zie iemand naast je staan, wil je daar meer over weten?” waarop zij aangaf dat ze dat wel wilde.
Er staat een jongen van een jaar of acht met een bal onder zijn arm. Hierop antwoorde zij direct, “dat is de zoon van mijn man…” Ze vertelde dat haar man eerder getrouwd was geweest en zijn zoontje uit dat huwelijk had verloren door ziekte. Hij vond het lastig om over dit gemis te praten en droeg dit enorme verdriet in stilte met zich mee.
Gaandeweg de bezoeken van haar aan de praktijk kwam de zoon bij elk bezoek even langs, vastbesloten om zijn vader te laten weten dat het goed met hem ging en dat hij het beste met zijn vader voor had.
Hij bleef niet de jonge jongen maar werd bij elk bezoek iets ouder. Hij was sterk en kon zichzelf goed laten zien (of althans ik kon hem goed zien, want dat is vaak het probleem, dat je zelf niet in de goede state of mind bent of de tekenen niet begrijpt).
Op een dag zei de jongen iets in het frans, hoewel we schoolfrans beheersen, wisten de dame en ik niet wat hij bedoelde. Later die dag belde ze me, dat haar man haar had verteld dat het een wijk in Parijs was, waar ze destijds vaak op vakantie gingen.
Ook liet hij een speelgoed beest zien met één oor omhoog, dat verplaatst was. Ook dat klopte, het was verplaatst vanwege de kerstversieringen.
Als laatste herinner ik me dat hij zich liet zien als een twintiger met een groen/witte sjaal om. Dat bleken de kleuren van de club te zijn waar zijn vader elke dag naar toe ging.
Zo duidelijk en zo vaak heb ik niet vaak overledenen gezien. De geest van de jonge man was zo sterk dat hij maandenlang achter elkaar kwam om zijn vader te laten weten dat het goed ging met hem.