A magic bell from heaven
4 April 1986 was voor mij een zwarte dag. Ik was begin 20 en op 54-jarige leeftijd overleed mijn vader aan een dodelijke ziekte. Tijdens de uitvaart van mijn vader werd op het kerkorgel, door een vriend, het Adagio van Albinoni gespeeld. Mijn vader was een liefhebber van klassieke muziek en het was de keuze van mijn vader dat dit op zijn uitvaart gespeeld zou worden.
Jarenlang heb ik moeite gehad om naar dit prachtige muziekstuk te luisteren.
Een aantal jaren geleden waren mijn man en ik op vakantie in Frankrijk, vlak bij het plaatsje Souillac. Beiden houden we ervan om kastelen en kerken te bezoeken. Tijdens deze vakantie hadden we al een aantal kerken bezocht. Het was de laatste dag van onze vakantie en we liepen op de markt van Souillac, we deden boodschappen voor de terugreis.
Terwijl we met onze boodschappen richting onze auto liepen kwamen we langs een klein onooglijk kerkje. Mijn man wilde daar graag nog even naar binnen, maar ik had er absoluut geen zin in. De kerk had voor mij geen aantrekkingskracht. Ik was moe van het geslenter en wilde naar ons appartement. Er moesten koffers gepakt worden.
“Kom, laten we toch nog even naar binnen gaan”, zei mijn man. We openden de deur van de kerk en stapten een kleine donkere kerkzaal in, er hing een serene sfeer. Er was verder niemand in de kerk.
En in dat kleine onooglijke kerkje, in die serene omgeving, klonk heel zacht op de achtergrond het Adagio van Albinoni. Ik was zo overdonderd dat ik ontzettend heb gehuild. Waarom wilde mijn man persé naar binnen? Hoe kan het dat uitgerekend op dat moment het Adagio gespeeld werd? Wat als ik door was gelopen! Dan had ik deze magic bell from heaven gemist…..