Twee weken na het overlijden van mijn man, was ik op weg naar zijn kinderen in Duitsland om Kerstavond te vieren. Het was donker, het regende en hoewel ik het fijn vond om iedereen weer te zien was ik wat gespannen, bang dat ik mijn emoties niet in de hand zou kunnen houden. Dat vond ik naar voor de kleinkinderen.
Vlakbij het huis klonk opeens op de autoradio ons nummer Marmor, Stein und Eisen bricht…
Dit nummer begint met de tekst: Weine nicht wenn der Regen fält, es gibt einer der zu dir hält
Oftewel: huil niet als het regent, er is iemand die bij je blijft
En wat later in het nummer:
Kann ich einmal nicht bei dir sein, denk daran, du bisst nicht allein:
Kan ik een keer niet bij je zijn, denk eraan je bent niet alleen.
Nou van emoties in de hand houden was beslist geen sprake meer (en eigenlijk kan ik dit verhaal nog steeds niet vertellen zonder emotioneel te worden), maar gelukkig ging het later weer goed. Er stond, heel lief, een kaarsje bij mijn bord speciaal voor Alex, mijn man.
De kleinkinderen lieten een ballon op voor opa in de hemel, wat ook voor hen erg fijn was. Ze deden iets voor opa en het haalde de trieste lading van de avond af.
Na een hele fijne avond, weer naar huis en ik wist dat Alex het fantastisch zou hebben gevonden dat ik bij zijn kinderen was en dat het enorm leuk was geweest.
Thuis gekomen deed ik de lampen aan en opeens begon één lamp te flikkeren. Nou echt dan schrik je wel even…
Ik heb het toen gefilmd en naar de kinderen gestuurd.
Dit flikkeren heeft 8 dagen geduurd, waarin de lampen zijn vervangen, de afstandsbediening er tussen uit is gehaald, maar de lamp bleef flikkeren. Hieronder kun je de video zien. Na 8 dagen was het voorbij…
Voor mij echt een hele dikke knuffel uit de hemel!